De dagelijkse momenten in Nederland: waarom kleine dingen het verschil maken

Een persoonlijke reis door de gewone dagen

De dagen glijden voorbij zonder dat we soms beseffen wat we die dag hebben gedaan. Elke ochtend worden we wakker in warme, zachte bedden, wetend dat het nog vakantie is en dat er geen verplichtingen wachten. Mark en ik fietsen de meeste ochtenden een rondje Holterberg of een rondje Borkelt. De frisse wind en groene geuren zijn normaal voor Rijssen/Holten, maar niet na een paar maanden in een Afrikaanse hoofdstad te hebben gewoond.

Wat een vrijheid, dat fietsen. Ze brengen je naar een bezoekje, een picknickplaatsje, en je zwaait je kinderen uit die zelfstandig bij je weg kunnen.

Begeleiden met afspraakjes, bevestigen van vriendschap

"Ik heb vandaag afgesproken, mam." Het is fijn dat zoonlief 1 zonder bemoeienis van ons als ouders kan afspreken. Een eerste dag in Nederland en hij blijft slapen bij een vriendje, fantastisch. Maar dat hebben zoonlief 2 en 3 niet. Met zachte aandrang, appjes naar vriendjes of vriendjes' moeders nemen zij voorzichtig de eerste stappen naar het bevestigen en hernieuwen van de vriendschap. De een durft zijn fiets te pakken en weer op stap te gaan, en bij de ander maak ik een afspraak en het vriendje staat opeens voor de deur. Zo heeft hij geen keuze en moet die middag spelen, wat natuurlijk heel fijn is.

Herpakken van activiteiten

‘Als je niet afspreekt, moet je met ons mee’, is een vaste uitspraak van mij. De oudste spreekt liever af en de andere twee jongens kiezen voor het gemakkelijkste. Dan maar met je ouders mee op bezoek of mee fietsen naar een picknickplek. De kinderen vinden het nog lastig om zelfstandig activiteiten te ondernemen. Daarom gaan we dagelijks naar speeltuintjes of de natuur in. Omdat het leven voor ons gevoel snel gaat, trekken we graag de natuur in. En we zijn erg verwend in Twente en Salland. Met familie de boer op of weer naar de kinderboerderij. Een dagje rotsen beklimmen in Duitsland ik ook een gewild familie uitje. We voelen ons gezegend met lieve familie en vrienden!

We missen jullie

"Hoe is het leven nu?" vraagt Angela, onze Malagassische vriendin en hulp. Dit is moeilijk om uit te leggen. Het leven is hier anders. We kunnen naar het zwembad en naar familie. Maar we missen jou ook hoor, Angela, en Faith natuurlijk. De kleine Faith vraagt nog dagelijks of ze naar Elisah en Rebecca kan. Dat was het leven dat ze kende. Maar het gaat ook voor haar snel veranderen. Binnenkort gaat de school open!

Hoe gaan de voorbereidingen van de school in Madagascar?

Je wordt altijd weer verrast. Zijn de tafels binnen? Oei, zijn ze niet het formaat wat je had gewild? In Madagascar moet je zo duidelijk mogelijk je bestellingen doen. Het liefst met tekening en contract die door beide kanten ondertekend zijn. Dit is voor ons, maar ook voor de Malagassische mensen onder elkaar belangrijk om te doen. Gelukkig hoeft Angela het niet alleen te doen. Ze heeft hulp en kan ook mensen in de hoofdstad om advies vragen. Dit stimuleren we ook, want zonder hulp en advies kom je er niet. Ook het regelen van papierwerk is een uitdaging. Hiervoor verwijs ik haar naar een directeur van een andere school. Deze directeur is haar mentor geweest toen ze op een meisjesschool zat en geeft haar graag advies. Begin september hopen de schooldeuren open te gaan voor de eerste groep kinderen.

De waarde van herinneringen

Als ik terugdenk aan de afgelopen tijd, zijn het niet de grote gebeurtenissen die als eerste in me opkomen. Het zijn de kleine dingen die blijven hangen: zitten op het balkon, kijken over de valleien, eten koken met de kinderen en samen het schoolwerk doen. Tafelen is iets wat we deden en hier in Nederland voortzetten. Lekker eten en uitgebreid kletsen. We genieten zo met en van elkaar, waar we ook zijn. Dit is een zegen en we hopen dat we dit voort kunnen zetten.

De volgende keer wil ik graag 2 nieuwe leerkrachte voorstellen met een hart voor Evangelie en onderwijs! :)